RECENZJA: Zanim dopadnie nas czas

Lubię czytać książki, które otrzymały nagrody Pulitzer albo Booker's, bo są to książki na dobrym poziomie. Nie zawsze musi mi się podobać fabuła, ale konstrukcja i język są raczej dobrej jakości. Dziś recenzuję książkę, która otrzymała nagrodę Pulitzera w 2011 roku - Zanim dopadnie nas czas. 

via: Rebis

Tytuł: Zanim dopadnie nas czas
Autor: Jennifer Egan
Wydawnictwo: Rebis

Książka jest podzielona na kilkanaście rozdziałów, a każdy rozdział ma swojego głównego bohatera. W toku całej powieści postaci te między sobą się zazębiają, ktoś kogoś znał w przeszłości, ktoś kogoś pozna później. Jak to w życiu bywa. Postaci skupiają się wokół dwóch głównych bohaterów: Benniego Salazara, producenta muzycznego i jego asystentki Sashy Blake. Poznajemy wycinki z ich całego życia, młodości, najlepszych lat życia i gorszych momentów. Nie są to historie uporządkowane chronologicznie, najpierw poznajemy ich w kwiecie wieku, potem sięgamy do dzieciństwa, a potem znowu ruszamy w przyszłość. 

Zdarzają się także nagłe przyśpieszenia, i poznajemy w skrócie dalszą historię życia różnych osób, tych ważniejszych dla fabuły i tych będących w tle. 

To powieść pełna porażek. Bohaterowie nie odnieśli spektakularnych sukcesów - a jeśli odnieśli, to niebawem stracili swoje osiągnięcia. Benniego poznajemy jako producenta muzycznego popularnych grup rockowych, ale w następnych rozdziałach dowiadujemy się, że stracił renomę i biznesowe wyczucie. 

Sasha jest przedsiębiorczą i pewną siebie asystentką, albo zakompleksioną kleptomanką i ćpunką. Poznajemy też takich wrażliwców, którzy nie znieśli życia i popełnili samobójstwo. 

Porażka to nieodzowna część życia. Tak jak śmierć. 

Powieść nie ma wielkich tyrad o przemijaniu, o życiu, czy śmierci, choć jakoś można byłoby się tego spodziewać po tytule. Nie ma tu długich przemyśleń o eschatologii i rzeczach ostatecznych. Wszystkie ważne sprawy tkwią gdzieś między wierszami, między gestem a niewypowiedzianym słowem. To sprawia, że cała historia jest bardzo życiowa. W końcu w życiu też nie przeprowadza się raczej dyskusji o śmierci i przemijaniu. To tematy, które omijamy, jakbyśmy nie chcieli wywołać wilka z lasu.

Ta książka pokazuje, że nie jesteśmy jednym i tym samym człowiekiem przez całe życie. Że życie to proces, i tylko na niektóre jego aspekty mamy wpływ. Kształtuje nas i naszą osobowość.